Wspinaczka górska

Drabiny, liny stalowe, żelazne zaciski, kołki itp. Bezpieczne wycieczki wspinaczkowe to ferraty o różnym stopniu trudności. Może się zdarzyć, że trasy są łatwe, ale obejmują tylko krótkie, zabezpieczone odcinki szlaków turystycznych. Niektóre z nich są jednak bardzo trudne, dlatego trzeba mieć naprawdę dobre umiejętności wspinaczkowe i doświadczenie alpejskie. Wspinaczka po ferratach nie jest pozbawiona zagrożeń i często może być niedoceniana. Na pewno trzeba mieć przy sobie odpowiedni sprzęt i umieć go właściwie wykorzystać.

Większość wypadków ma miejsce, ponieważ zwykli turyści korzystają z ferrat jako wstępu do pionowego terenu. Często brakuje wymaganej do tego wiedzy i umiejętności. Sprzęt często nie jest używany prawidłowo. Z drugiej strony zdarza się również, że bardziej doświadczeni wspinacze często nie doceniają niebezpieczeństw na via ferracie. Ze względu na specyficzne zabezpieczenia, upadki są zwykle trudniejsze do złapania niż w przypadku zwykłej liny wspinaczkowej. Wypadki spowodowane zepsutymi karabinkami zdarzają się częściej, ponieważ często mogą wystąpić naprężenia boczne. Inne zagrożenia obejmują:B Uderzenia piorunów i nieoczekiwane wypadki.

Jeśli chcesz się wspinać jako początkujący, powinieneś przejść odpowiednie szkolenie pod kątem via ferrat. wziąć przewodnika podczas pierwszych kilku wycieczek. Ponad połowa osób, które spotykamy na via ferratach, naraża się na niepotrzebne niebezpieczeństwo z powodu nieprawidłowego użycia sprzętu. Najczęściej jest to wina używania hamulca linowego, czasami jest to wina złego wyposażenia.

10 najlepszych tras wspinaczkowych w Niemczech

1-     Przeprawa Steinberg

Zaczynamy bezpośrednio za parkingiem Seeklause i wjeżdżamy na teren parku narodowego. Najpierw kierujemy się znakami na Blaueishütte, a następnie ścieżka prowadzi nas przez odcinek lasu, aż dotrzemy do szerokiej leśnej drogi, która prowadzi pod górę od parkingu Holzlagerplatz. Kierując się dalej w stronę Blaueishütte, kierujemy się nią w prawo, skręcamy w prawo na dobrze widoczną, rozmytą ścieżkę, a następnie trzymamy się lewej strony, aby ponownie trafić na leśną drogę przy znaku naprzeciwko Blaueishütte. Stąd kierujemy się prosto drogą leśną, która wkrótce kończy się zakrętem.

Po lewej stronie widać teraz nieoznakowaną ścieżkę, ale jest ona dobrze wydeptana. Teraz idziemy większą część drogi do Blaueishütte. Idziemy łatwo rozpoznawalną ścieżką przez niski las iglasty, następnie wąską doliną po nieco bardziej wilgotnych i śliskich ścieżkach. Po ok.200 m. Trzymajmy się lewej strony, omijajmy kamienisty odcinek i szybko wspinajmy się na szczyt wąskimi zakrętami. Następnie dochodzimy do krótkiego miejsca na tym odcinku, w którym potrzebujemy rąk i wspinamy się w lewo po małym kamiennym schodku. Zaraz potem po lewej stronie mijamy wydatny głaz i nieoznakowana ścieżka rozgałęzia się po raz ostatni. Jedziemy dalej mocno zarośniętą ścieżką w lewo w kierunku Schärtenalm. Tutaj wybieramy łatwą prawą odnogę, która prowadzi nas stromo, ale bezpośrednio do Blaueishütte. Dalsza część wspinaczki na Blaueishütte jest łatwa, chociaż wiosną strome partie mogą być jeszcze pokryte śniegiem. Robimy sobie przerwę w Blaueishütte i kontynuujemy podróż do Steinberg.

W zależności od warunków śniegowych możemy również przejść bezpośrednio przez pole żwirowe do Schärtenspitze. Jest to alternatywa dla normalnej trasy w kierunku Hochkalter, Blaueisgletscher i Schärtenspitze. Teraz wspinamy się przez Platten i Schrofen w kierunku północno-zachodnim aż do Steinberg.

Po odpowiedniej chwili rozpoczyna się zejście na północ, od krzyża szczytowego w prawo pod granią. Można tu jeszcze zobaczyć stare oznaczenia. Niedługo potem ścieżka odgałęzia się w lewo i prowadzi nas wokół Steinberg z powrotem do Blaueishütte, ale my podążamy ścieżką przez Schrofen w prawo do pobocza trawiastego. Przechodzimy przez sosny alejkami do charakterystycznego wąwozu, który biegnie wzdłuż trawy. Teraz wspinamy się do rynny i wracamy na górę. Teraz idziemy dalej przez las modrzewiowy i schodzimy serpentynami w dół, aż dotrzemy do jasnego pastwiska Schärtenalm, gdzie możemy bezpiecznie odpocząć.

Z Schärtenalm wspinamy się łatwą żwirową ścieżką. Prowadzi w dół w pobliżu znanego Wendehammer, a następnie znaną ścieżką z powrotem do Seeklause.

2-     W Ochelbaude

Sport winiarski jest szczególnie ważny w Górach Łabskich Piaskowca, ponieważ wspinaczka odbywa się zawsze głównie na wolnostojących wieżach. Inaczej jest na skałach Ochelbaude, ponieważ łatwy, ale odsłonięty szlak wspina się po ścianie, a nie po szczycie wieży. Ścieżkę wyposażono w wiele punktów zaczepienia, dzięki czemu na stromej skalnej ścianie mogą z niej korzystać także początkujący. Na środku ściany do wyboru są dwa warianty, które prawie nie różnią się stopniem trudności.

Trasa rozpoczyna się na parkingu przy drodze dojazdowej do Ochelbaude. Idziemy do pierwszego domu i do doliny przeciętej pomiędzy skalnymi ścianami po lewej stronie. Próbna wspinaczka prowadzi prawą ścianą skalną. Wejściem na via ferratę jest mała drewniana bramka zamykana na zamek szyfrowy.

Wzdłuż gładkiej ściany dochodzimy do lekko wznoszącego się skrzyżowania i skrzyżowania. Tutaj możesz udać się od razu na górę po drabinie i jest to pierwsza opcja. W niższym wariancie krótko przechodzimy przez płytę, dochodzimy do pasma w jednym rogu i następnie wspinamy się po płytach do szerokiego pasma. Tutaj przechodzisz do wariantu z drabiną. W tym wariancie przeprawy idziemy pasem w prawo, przez szczelinę do wyjścia.

3-     Wimbachtal, Hochalmscharte i Schärtenalm

Ta jednodniowa wycieczka to urozmaicona i obiecująca trasa po moście Wimbach. Zaczynając na przystanku lub na parkingu, w drodze do wąwozu mijamy Wollstadel, gdzie musimy kupić bilety wstępu do wąwozu za 2,50 €. Po opuszczeniu Wimbachklamm i podziwiając wspaniałe widoki na Wimbachgries, docieramy do przytulnej restauracji wzdłuż Wimbachschloß. Tutaj zaczyna się podjazd na wysokość ok. 650 m. długa wspinaczka na Hochalmscharte. Hochalmsteig jest sklasyfikowany jako czarny, jest dość wymagający i zawiera kilka miejsc, które są zabezpieczone linami stalowymi lub pomocne w przypadku krótkiej drabiny.

W dolnej części jesteś wystawiony na ostre południowe słońce, ale wkrótce wędrujesz wśród pięknych jodeł i sosen. Z Hochalmscharte roztacza się wspaniały widok na Wimbachtal. Zejście do Hochalm prowadzi nas równie pięknie i prawdopodobnie na początku lata. lekko zarośnięte ścieżki prowadzące do Schärtenalm. To małe alpejskie pastwisko jest zaspokajane i zapewnia Kaiserschmarren z szerokim widokiem na północ. Droga stąd też jest nagrodą, bo stąd jedziemy już prawie tylko w dół. Kierujemy się znakami na Ramsau, a następnie wracamy zacienioną boczną ścieżką do mostu Wimbach.

4-     Nagelfluhkette z Hochgrat do Bühl

Ze stacji górskiej podążamy grzbietem, który stromo opada z północy na wschód, gdzie liny stalowe znacznie zmniejszają ryzyko upadku. Wspinamy się przyjemnie pod górę po pierwszej skale Nagelfluh na szczyt Hochgrat, który jest jednocześnie najwyższym punktem na całej trasie. Idziemy łatwo dobrą górską ścieżką, potem krótki stromy odcinek do szerokiego przełęczy i dalej w dół do Brunnenauscharte. W przypadku złej pogody istnieje możliwość porzucenia tutaj.

Wspinasz się po drugiej stronie, początkowo trochę stromo, potem trochę płasko pod górę, po grani łąki. Dochodzimy do małego siodła, a następnie do rozwidlenia dróg przed Rindalphorn. Krótki objazd w lewo do 1821m. Wysokiego szczytu nie można przegapić, bo to właśnie tam można zrobić pierwszą przerwę. Na rozwidleniu dróg kieruj się znakami w kierunku „Mittagbahn”. Tutaj znajduje się dość nieprzyjemny, stromy zjazd do Gündlesscharte, do którego można dojść przez las. Tutaj dochodzimy do jedynego naprawdę stromego podjazdu na trasie, który prowadzi nas szlakami do Gündleskopf. Przez krótki czas trasa jest lekko odsłonięta wzdłuż Nagelfluhgrat, zanim dotrzemy do łąkowego grzbietu Buralpkopf. Za tym wspinamy się długo w dół wzdłuż grani. Na przełęczy górskiej „Sedererstuiben, Mittagbahn” mamy ok. w połowie gotowe. Kierujemy się drogowskazem w kierunku Alpe Gund. Kierujemy się drogowskazem do Kemptener Naturfreundhaus na Alpe Mittelberg. Następnie idziemy tą ścieżką przez las, mijając rozwidlenie dróg do Gschwender Horn w kierunku Büh.

5-     Schönau – Feldkogelsteig – Kärlingerhaus

Z przystanku możemy iść wzdłuż Ludwig-Ganghoferweg, minąć ruchliwą ulicę handlową i wzdłuż Seeklause. Następnie dopływamy do molo, z którego rozpoczynamy przeprawę do Salet. Teraz podążamy szerokimi ścieżkami 492 i 424 i docieramy do Obersee z widokiem na wodospad Röthbach. Cofamy się kilkaset metrów i wspinamy się na wymagającą Sagerecksteig na lewo od szerokiej ścieżki prowadzącej na molo. Tutaj rozgałęziamy się na szlak 422, mijamy Saletalm, a następnie rozpoczynamy strome podejście po wilgotnej ścianie. Korzystamy z drewnianych drabin i sekcji zabezpieczonych stalowymi linami, których nie należy lekceważyć, aby cieszyć się fantastycznymi widokami na Königssee i Obersee. Za pastwiskiem alpejskim Sagereggalm idziemy już tylko lekko pod górę i po chwili dochodzimy do ścieżki 416, która wychodzi z Wasseralm po lewej stronie. Trzymamy się tutaj w kierunku Kärlingerhaus, skręcamy w Grünsee i schodzimy w dół do brzegu. Dobra orientacja jest tu koniecznością, ponieważ Feldkogelsteig nie jest tutaj oznaczony i trudno go zobaczyć. Biegnie wzdłuż ściany skalnej, która wznosi się stromo do Glunkerer, ok.40 m. nad jeziorem, ale nie dociera do oznaczonej ścieżki prowadzącej do Kärlingerhaus.

Teraz podążamy ścieżką do Grünseealm i poniżej Feldkogel skręcamy w prawo. Po starych oznaczeniach i żelaznych kołkach na ścianie możemy stwierdzić, że dotarliśmy do właściwego wejścia do Feldkogelsteig. Stąd łatwiej jest podążać ścieżką, gdyż musimy wspiąć się na wilgotny nawis bezpośrednio wzdłuż ściany, w lewy górny róg. Zamiast tego nie powinniśmy podążać po trawiastym poboczu w prawo. Dochodzimy do końca szlaku, gdy teren przed nami ponownie się obniża i naszym oczom ukazuje się widok na Schottmalhorn i Schönfeldspitze. Trzymamy się tego miejsca i idziemy przez teren do najwyższego punktu, Feldkogel. Tutaj możemy odpocząć, podziwiając widok na Königssee, a następnie kontynuować normalną trasę 423 do Funtensee i po krótkiej wspinaczce na górę docieramy do celu, Kärlingerhaus.

6-     LE MONDE OU RIEN – AILPFEILER

To alpejska wycieczka wspinaczkowa, obejmująca 3 wyciągi. Trasa jest dość dobrze zabezpieczona i przez to bardzo eksponowana ze względu na wielką skałę w nawisie na filarze Aipl.

Idziemy leśną drogą od ul. Margarethen i podążaj ścieżką w kierunku Mitteralm. Po dotarciu do stacji Aipl kierujemy się drogą w prawo aż do ok.50 m. skręcamy w prawo w leśną ścieżkę. Gdy tylko opuścimy po lewej stronie jezioro Aiplsee z jego uderzającym kraterem, możliwe jest miejsce na biwak. Jesteśmy w obszarze osłony przed wiatrem, a następnie podążamy za kamiennymi ludźmi i mało uczęszczaną ścieżką na prawo od jeziora, przez las i piargi, aż do podstawy muru. Na piargi trzymamy się prawej strony, gdzie ścieżka jest lepsza. Wejście do filaru Aipl znajduje się niemal w najniższym punkcie muru, poprzez przecięcie szczeliny.

Bezpośrednie zjazdy nad stokiem zjazdowym są trudne ze względu na ukośny przebieg od zwisu. Dlatego możliwy jest odwrót z 2 linami o długości 60 m z drugiej. Stojak godny polecenia.

7-     Góra lodowa nad karbem góry lodowej

Zaczynamy na przystanku „Hintersee” tuż obok jeziora o tej samej nazwie i hoteli. Kierujemy się oznakowaną ścieżką pod górę do Halsalm, która przez krótki czas prowadzi asfaltem, a następnie wąską ścieżką serpentynami pod górę. Po około 200m. skręcamy w prawo w ścieżkę 50m. idzie w dół. Po kolejnej ścieżce lawinowej, gdzie w zależności od pory roku wciąż można spotkać syczące strumyki lub pola śnieżne, podążamy nieoznakowaną, ale naprawdę przejrzystą ścieżką. Niedługo potem ścieżka prowadzi nas pod górę przez aleję lawinową i kilkakrotnie przecina niewielki strumyk. Po ok.300 m. Na tej ścieżce kończy się mała dolina. Podczas gdy ścieżka do Edelweißlahnerkopf skręca przed nami w lewo, my będziemy trzymać się prawej strony.

Teraz mijamy dwa duże drzewa liściaste, gdzie możemy zrobić krótką przerwę, a następnie podążamy ścieżką pod ścianą skalną, aż dotrzemy do miejsca, w którym las sięga najbardziej. Tutaj dochodzimy do oznaczeń bladoczerwonych kropek wskazujących ścieżkę do Eisbergscharte. Tutaj podążamy górnym wariantem, gdzie wkrótce dochodzimy do drabiny. Najbardziej stromą część można tu rozładować, wspinając się przez wąwóz, a następnie sosny górskie do szczeliny. Gdy dotrzemy do przepaści, ścieżka prowadzi nas przez ostre skały krasowe z głębokimi wąwozami i kilkoma trawiastymi zagłębieniami.

Przy trzech szczególnie dużych głazach słabo widoczna ścieżka prowadzi nas w prawo do lasu. Podążamy tą ścieżką najpierw w kierunku wschodnim, a następnie w kierunku północno-zachodnim w kierunku góry lodowej. Poniżej szczytu musimy przebić się przez wąskie alejki górskie. Najlepszy widok uzyskamy, jeśli zejdziemy (lub wspinamy się) po wąskiej grani na kilka metrów z naszej ścieżki i wspinamy się na półkę skalną.

W szczelinie podążamy najgłębszą ścieżką z powrotem w kierunku chaty robotnika leśnego. Okolica jest pełna modrzewi i tutaj rozpoczyna się zejście w dół do żwirowego obszaru zwanego Baumgarten. Wędrujemy wąskimi serpentynami po luźnym terenie, aż nasza ścieżka ponownie znika w gęstym lesie. Po krótkim odcinku w lesie dochodzimy do części ścieżki strzałowej, która faktycznie została wysadzona w stromą ścianę skalną. Ścieżka jest teraz łatwiejsza, nawet jeśli prowadzi stromo w dół przez las do Wachterlsteig. Tam trzymamy się prawej strony i po ok.1 km. na Alpenstrasse w gospodzie Wachterl.

8-     ŁAŃCUCHY BIGOTRII – WYSOKI UDERZENIE

Czeka nas tu wymagająca trasa wspinaczkowa o dość nowoczesnym charakterze. Na parkingu Kreuzeckbahn mijamy lewą krawędź parkingu i za przejazdem kolejowym skręcamy w lewo w złą drogę asfaltową. Następnie zawsze kierujemy się znakami w kierunku Kreuzeck-Haus. Kilka metrów poniżej domu Kreuzeck zjeżdżamy krótko w lewo do dolnej stacji kolejki linowej Längenfelder i dalej jedziemy drogą przez Hochalm. Następnie strome podejście do schroniska ratownictwa górskiego w kierunku Osterfelderkopf. Teraz dochodzimy do przechowalni rowerów w dolinie zaraz za schroniskiem ratownictwa górskiego. Stąd kontynuujemy pieszo zabezpieczoną liną ścieżkę Schöngehen do szczeliny poniżej Bernadeinkopf. W drodze na 100m. Skręcamy na południe wokół podnóża Alpspitze do Grieskar. Na południowym zboczu cyrku przekraczamy Kargrund kilka metrów od wejść. W sumie trasa zajmuje około 4 godzin, przebiega na wysokości 1450 m i ma długość 13,8 km. rowerem i 2,5 km. pieszo Zatrzymujemy się po 15m. Po wyjściu skręć w prawo do dużego pasma i wejdź na 10 m. do stacji zjazdów „Peter Lustig”. Stamtąd zjeżdżamy po zboczu w dół.

9-     Przez Höllental do Zugspitze

Zugspitze to najwyższy szczyt Niemiec i niezbyt pożądane doświadczenie szczytowe. Liczy się tutaj trasa: wspinaczka prowadzi przez Höllental i dlatego jest najpiękniejszą, a po rocznicowej grani najbardziej ekscytującą wspinaczką.

Z Hammersbach idziemy wzdłuż strumienia o tej samej nazwie do schroniska wejściowego w Höllental szeroką leśną ścieżką. Stamtąd kontynuujemy podróż przez Höllentalklamm do Höllentalangerhütte, gdzie można przenocować. Najpierw schodzimy prawie płasko przez Höllentalanger szlakiem turystycznym za schroniskiem, a potem znacznie bardziej stromo do Hühnerleiter, dość stromej drabiny skalnej ze zszywek. Niedługo potem udajemy się na „tablicę” na wyznaczonej trasie. Ważna jest tu głowa do wysokości. Żelazne kołki i rozciągnięta na nich lina stalowa umożliwiają przejście przez ścianę skalną.

Po „desce” wspinamy się na stromy, kamienisty teren. Aby dotrzeć do Höllentalkar, zawsze idziemy po stalowych linach. Tam, dopóki nie dojedziesz do Höllentalferner, okolica szybko stanie się bardzo ponura. Teraz szlak prowadzi nas przez początek lodowca w lewo. Abyśmy ominęli strefę szczeliny, ponownie trzymamy się prawej strony i dość stromo zbliżamy się do via ferraty na szczyt. Tym przewiewnym systemem wspinaczkowym wspinamy się stromo do Irmerscharte i przez północną flankę wschodniego szczytu Zugspitz, używając stalowych lin i żelaznych kołków, aż do szerokiej ścieżki. Na tym skręcamy w prawo i ostatnie kilka metrów idziemy po tłustych skałach do złotego krzyża na szczycie.

Najłatwiej zjechać z powrotem do doliny jedną z trzech kolejek linowych. Jeśli chcemy iść pieszo, możemy wrócić do doliny ścieżką wspinaczkową lub „Stopselzieh”. Zaangażowani alpiniści wspinają się ponownie przez rocznicową grań.

10- Arena wspinaczkowa Hillenberg

Na terenie nieczynnego kamieniołomu członkowie „Niemieckiego Klubu Alpejskiego” i „IG Klettern NRW” wykonali przez lata żmudną pracę i opracowali ponad 80 tras. Stworzono trasy o poziomach trudności od 3 do 9+, co czyni je jednymi z najbardziej wymagających w całym Sauerland. Pięć zagospodarowanych ścian przyciąga wspinaczy z całej Nadrenii Północnej-Westfalii i krajów Beneluksu. Punktem centralnym jest 45m. wysoka ściana Hillenberga z wysokością do 50 metrów, która jest szczególnie odpowiednia dla zawodowych wspinaczy sportowych i alpinistów. Wyrafinowane wycieczki wielolinowe, takie jak:B Duży trawers alpejski „Querulant” sprawia, że ​​kamieniołom Warstein jest bardzo atrakcyjny dla wielokrotnych odwiedzin i widzów.

Skały znajdujące się w niskich pasmach górskich są domem dla różnorodnych roślin i zwierząt. Dlatego też niektóre obszary skalne są wyłączone z zastosowań wspinaczkowych. Istnieją również pewne zamknięcia skalne podczas lęgów ptaków. Arena wspinaczkowa Hillenberg znajduje się na obszarze bezpieczeństwa wciąż czynnego kamieniołomu, dlatego w tygodniu wspinaczka jest dozwolona tylko od godziny 12:00.

Czy nasz artykuł Ci pomógł? A może masz pytania lub sugestie dotyczące naszego tematu? Zachęcamy do pozostawienia komentarza poniżej. Czekamy na Twoje pytania, uwagi krytyczne i komentarze i chętnie na nie odpowiemy.